lato 2017 r

zapłakana ziemia

prosi niebiosa o promyk słońca

by ogrzał jej mokre ciało

osuszył zbolałe członki

ciężkie chmury tańczą na nieboskłonie

ściana wody spada z nieba

błota nie brakuje

niebiosa naśmiewają się

już kolejna chmura płynie ochoczo

wszystko cierpi

drzewa przygięte do ziemi

leżą wyrwane z korzeniami

załamane ręce krzyk ginie

bez silni bez radni

zmagamy się w walce

żywioł jest żywiołem okazuje swą moc

zdarza się jednak

że promień słońca pieści ciało ziemi

rolnicy ruszają na pola

by wyrwać z paszczy żywiołu to co możliwe

chmury śpiewają deszczowy hymn

Edward

14 08 2017 r

na palecie barw

życie się kręci

już nie wiem w którą stronę

gdzie północ

może tam południe

co zrobić by kolory tęczy powróciły

co zrobić by nie bladła ich biel

w jaskrawości swojej biec

po nieboskłonie życia

całymi garściami brać żar szczęścia

wznieść się nad słabości swoje

trzymać uczucia język na wodzy

czy to łatwe

słaby ja człowiek

skręcam w prawo idę w lewo

jak ogarnąć życie

ustawić jego kompas

nie jest łatwo

wziąć do ręki pędzel

zamalować czerń

namalować nowy krajobraz

wiem

muszę to zrobić

Edward

04 07 2017 r

pogoda na miłość

czy słońce czy deszcz

gdy słota życia doskwiera

wydaje się że kolejnych dni nie będzie

ona płynie pomiędzy sercami

dotyka ciepłą dłonią

jeden gest jedno spojrzenie

nie dokończone słowo - świat wiruje

brama nieba otworzyła zamek

dwa serca w jej objęciach

z an fory piją słodycz

i bukiet róż i pomień świecy

płonie na jej stole

słońce pystyni, wiatr północy

błyskawica rozcina niebo

grad i śnieg, śnieg i grad

dwa serca śpiewają jej pieśń

na miłość

zawsze pogoda jest

Edward, 04 04 2017 r.

każdy ma

receptę na swój świat

na swoje życie

zawsze pragniesz zmian

pragniesz podążać inną drogą

niestety nie

uwięzieni na stronach historii

piszemy poemat

na swojej drodze

w słońcu i deszczu

marzymy, wspominamy

o wielkich rzeczach

czyny mówią słowami

tak życie ubywa

z minuty na minutę

ty na swojej drodze

piszesz swój poemat

to wszystko mało

to nic nie znaczy

wieczność rozpuszcza

czas zapomina

Edward, 20 03 2017 r.

wieczność

nic nie trwa wiecznie

wszystko rozpuszcza się

w strumieniu czasu

nie pozostanie nawet ślad

tę chwilę - co nam dano

w świątecznym podarunku

przytul do serca

nie-strać jej

jest cenniejsza niż złoto

nie powtórzy się

chodź byś tego chciał

biegnie zawsze ku końcowi

twój krzyk cichnie

radość ulatuje

jak róża w wazonie

szybko więdnie

w końcu wieczność się wypali

w strumieniu czasu

czas też zgaśnie

wszystko - wraca do punktu wyjścia

Edward, 18 12 2016

ty musisz

się podnieść

iść dalej

chociaż złowieszczy los

odciska piętno

płynie już kolejny dzień

nie może być wymazanych

z kalendarza

uciekają marzenia, ucieka życie

podarunek od wieczności

jest mały

bardzo mało jest w nim szczęścia

sił tworzenia

jak by tego mało

życie zbyt łatwo ulatujemy

więc liczy się każda chwila każda sekunda

nie można ich stracić - są cenne

nad wyraz cenne

nie wiele pozostanie po nas?

dlatego musisz się podnieść

iść dalej

Edward, 2016 05 28

nie po drodze

czas - na dokładkę życie

nie rozłączni przyjaciele

biegną razem w jednym kierunku

nam z nimi - nie po drodze

ich złowieszczy wiatr

zabijają to co piękne

uroda ulatuje

siły opadają

pochylony do ziemi

z siwą głową - już wiesz

że pragniemy biegnąć

w przeciwną stronę

chodź serce rwie się

umysł krzyczy - nie!

zaciśnięte pięści

mówią więcej jak słowa

niestety - nie po drodze

Edward, 2016 05 04

twoje misterium

zamknięte, niedostępne

w świątyni pokoleń

złożone na ołtarzu

poszukuje sensu istnienia

wyniesiony do obrazu Boga

kształtujesz umysł

w fabryce życia

na ciernistej jego drodze

zapiszesz to w swoim testamencie

gdzie chwile szczęścia mieszają się z łzami

gdzie miłość przeszyta bólem

wyżarza, wytapia złoto

w ogniu dni

w ogniu chwil

zakreślasz swój krąg

tworzysz swoje misterium

ono jest twoje

nie powtarzalne

i tak zostanie

zapisane testamencie pokoleń

za nim uleci

Edward, 2016 05 18

gdzieś
czekają
chwile szczęścia
dla nich
warto żyć
nie strać ich
co ci pozostanie
szarość dnia
posępna twarz
one patrzą
w przyszłość
przyszłość
wizja lepszego
nakręca życie
do granic
wytrzymałości
Edward 2015 25 22

już
tam byłem
w umysłach
zdobywać
korzystać z życia
poddani presji
tylko do przodu
wyżej i więcej
studnia bez dna
wypala siły
połyka czas
w końcu
na szczycie
czytasz napis
miłość to skarb
reszta rozczarowanie
Edward 2015 06 13

 
choroba
kocha
ambitnych
praca poświęcenie
pragnienie
osiąganie celów
bierze górę
bierność obca
cena zawsze
wysoka
ciało upomina się
o swoje
ona zaciera ręce
kolejna ofiara
w jej objęciach
Edward 2015 05 26