Przyjmuje się, że twórcą terapii narracyjnej jest Michael White, który wraz ze swoim współpracownikiem i przyjacielem Davidem Epstonem wspólnie rozwijali myślenie i praktykę narracyjną. Michael White był również jednym z założycieli Dulwich Center w Adelajdzie w Australii – pierwszego na świecie ośrodka terapii narracyjnej.

Doskonale podstawową zasadę tej terapii charakteryzuje powiedzenie Michale White’a „Problem jest problemem, nie człowiek”. W dużym skrócie – problemy postrzegane są jako coś odrębnego od ludzi i terapeuta, rozmawiając, stosuje technikę eksternalizacji, która pomaga oddzielić tożsamość osoby od problemu.

W podejściu narracyjnym terapeuta nie stawia diagnoz i nie szuka obiektywnej, czy też ostatecznej prawdy na temat Klienta. Rozmawia i uzgadnia z Klientem to, co jest dobre dla Klienta, co może mu służyć. Wspólnie eksplorują problem, poszukują rozwiązań i rozwijają obszary życia leżące poza problematyczną historią. To Klienci są ekspertami w sprawach swojego życia, a rolą terapeuty jest zadawanie pytań pomagających zrozumieć świat Klienta, z zachowaniem postawy szacunku, zaciekawienia i autentyczności.

Uznaje się rozliczne  umiejętności, kompetencje, przekonania, systemy wartości i zdolności Klientów, dzięki którym mogą oni nie tylko ograniczyć wpływ problemów na swoje życie,  ale przede wszystkim rozwijać swoje preferowane sposoby życia.  Zamiast umiejscawiania problemu wewnątrz człowieka i, co za tym idzie, określanie siebie lub kogoś np. jako alkoholika, anorektyczkę lub ADHD, wyodrębnia się problem jako coś zewnętrznego, na co klient może mieć wpływ. Rozmawiamy z Klientem np. o doświadczeniu traumy i jej skutkach, a nie o osobie straumatyzowanej, czy ofierze przemocy. Sprzyja to rozwijaniu historii na temat preferowanego sposobu życia, relacji i możliwości.